121

<< Nr. 120 | Index | Nr. 122 >>

Absender: Zwingli

Empfänger: Myconius, Oswald

Ort: Zürich
Datierung: 16 II 1520

Vorlage: Huldreich Zwinglis sämtliche Werke, vol. 7 (Leipzig: Heinsius, 1911) (Corpus Reformatorum 94), 271-273

--271--

Myconio Zuinglius S.
Iuste quereris, optime Myconi, quod votis tuis non satisfecerim,
tantam farraginem ad te scribens; nam et Hercules aliquis possit
tandem fastidio dictionis tam illepidę, inventionis adeo frigidę, apicum
interim tam deformium capi. Tua tamen humanitas discere compulsa
est per rusticitatem nostram nostra boni consulere. Rusticitatem recte
dixi, mihi optime conscius, et quod non aliter intellexi literas tuas,
quam quod longiorem tractatum posceres, et non intellexi, te ad me
tanquam ad iudicem appellare. Hoc uno tamen urbanus sum, quod
et si constitutum iudicem intellexissem, arbitrium omnino refutassem.
Quod itaque duobus verbis explicari cupis, nullis penitus potero explicare,
si explicatum non est. Quid contenderis, haud constat (verbotim
dico). Hoc unum constat, mala pęnę a nobis partim esse,
partim a deo, satis dixisse: a nobis bella; nam si pacis artibus eam
operam impenderemus, quam serendis discordiis, res nostrę melius
haberent; a deo fames, pestis, sed ita a deo, ut non infligantur mortalibus
nisi commeritis. Tu igitur viceris nec ne, haud tua refert; noli
victorem te cupere decerni; nam hoc illud est, ex quo lis litem (ut
dicitur) serit. Hoc item non ignores, me ad hoc discrimen erumnarum
prius nunquam venisse; bella enim oportet omnino agnoscere a nobis
esse, tanquam a causa proxima; famem, pestem, minime; a nobis
tamen et ista sunt, tanquam a vera principalique causa, sed non tali,
quę perinde atque bellum possit pestem aut famem ingerere. Omnes
itaque erumnę nobis videntur ab hominibus esse, tali tamen, quod
diximus, discrimine. Tu igitur nunc tibi illud: io triumphe! canas, aut

--272--

te deiicias, ut libet. Ego ad epistolam tuam nuperrimam non recurri.
Cupio igitur in his vicissim per te recte sentire, quibus offenderis.
Temere omnia effudimus; non sunt oracula. Per me liberum tibi est
dissentire, atque ea lege cupio, ut, nisi ea indices, non sis posthac
habiturus ex me occasionem recte sentiendi. Questiones nullas nunc
memini propositas; memini tamen, me percontatum esse adolescentem,
numquid sciat tibi literas nostras redditas. Respondit vidisse, te paginas
multas in templo legisse; tum ego adieci, excusare volens longitudinem,
tecum mihi illic agi de quęstione quadam. Dixit tamen
vicarius Constantiensis (qui is diebus apud nos fuit), missurum
ad nos quędam contra Luterum et Carolostadium, quę censeam.
Ego excussi iugum omnino, ut sperem nihil missurum. Prępositus
item noster virus quoddam effudit atque, ut memorabile esset, literis
mandavit. Literę ad me sunt scriptę, quibus ille decimas iure divino
constare dixit, contra quam [!] ego publice, latine tamen, non germanice,
dixeram. Item docet me, quomodo veritas non sit semper
dicenda, nimirum contra sacerdotes nihil male dicendum putans. Agit
inde de foro, ac ne laicis arma adversus clerum ministrem. Et bellus

--273--

homuncio omnia ista per modum, ut inquit, ammonitionis scribit. Ego
vero hominem ipse conveni, postquam non potuit, per Utingerum
etiam commonitus, quiescere, rem atque stomachum omnem explicui
precatus, ne eiusmodi post hac committat, ut ea literis mandet, quę
possit ore ad os loqui, queque sint adeo frigida, (per canones enim
pleraque egerat et sacras literas ita tortas, ut autores eas non agnovissent),
ut ad partem suam me trahere nequeant. - Hieronimus
recte curabitur.
Vale et omnia boni consule.
Ex Tiguro, XVI. die Februarii MCCCCCXX.
Nihil te terreat, quo minus, quę sentias, scribas.
An schuolmeister zuo Lucernn, her Osualden etc., sinenn guoten fründt.