122

<< Nr. 121 | Index | Nr. 123 >>

Absender: Myconius, Oswald

Empfänger: Zwingli

Ort: (Luzern)
Datierung: 27 II 1520

Vorlage: Huldreich Zwinglis sämtliche Werke, vol. 7 (Leipzig: Heinsius, 1911) (Corpus Reformatorum 94), 274-276

--274--

S. Nequeo satis exprimere, mi charissime Zingli, quam horae,
ne dicam dies, mihi sint molestae, dum Hieronymum expecto: tanto
desyderio in eum adficior. Intelligo nanque indies magis magisque,
quantopere eo mihi sit opus. Interim enim, dum sacris legendis incumbo,
mirum est, quam pene ubique impingam; tum nemo est, qui
emplastro mihi medeatur. Non est ad manum, quem, ut te semper
solitus sum, consultem, nec libri vel mei vel aliorum suppetunt. Sed
ecce, dum hęc scribo et animus longe ad alia respicit, de improviso
redduntur literę tuę, quibus perlectis intelligo nescio qualem sthomachum
tuum. Ah quam mirabar, quam perturbabar! Sed postquam
rem inspicio diligentius, video, unde is sit, nempe a tabellariis. Accipe
igitur rationem omnem. Scripseras ad me super his, quę petieram,
per quendam scholasticorum meorum, et nihil in eis literis notaras,
quę volebam, pręter duo loca, alterum ex Levitico ca. XXVI, alterum
super ca. VII Ecclesiastae Hieronymi. Nec ibi adfirmaveras mea,
neque reieceras, quod tamen in primis volueram. Illud mirabar, quapropter
scripseram, mihi non satisfactum. Longissime post redditae
sunt literae illę et doctę et prolixę cum libello "De donatione Constantini",
quibus adeo satisfactum scripsi per Grebelium senatorem

--275--

mihi, ut nihil amplius desyderem; insuper autem, si bene memini, et
gratias egi, quia tantos labores pro me susceperis; dein datum literarum
aspexi diligentius, et inveni posterius redditas multo prius scriptas,
et contra prius redditas scriptas longe posterius. Nam in brevioribus
sic erat: 8va die Februarii, in longioribus quarto Kalendas Februarrias.
Ecce, quam tibi id imposuerit! sed audi, quomodo exceperim illas postremas
scriptas xvi. die Febr., redditas xxvij, eius mensis; porrexerat eas
Ioachimus Zinkius. Visa autem manu tua mox dixeram: salvus sit
meus Huldricus. Id quod soleo, quotiescunque vel ego de te vel
alius quispiam dixerit; at postquam aliquantum legendo progressus
sum, invenio, quod me ita adficit, ut non possem amplius legere. Perturbatus
sedi ad coenam usque remque pensitavi, dum inveneram, quę
hęc esset; revixi per deum, tum autem legi ad finem usque et rem
omnem magis magisque cognovi. Verum quid putas interim volutaverim,
antequam viderem, quid vellet tuus stomachus, cum tu unus
totus sis mihi mundus, ut breviter dicam. Absit, ut diem illum videam,
quo dissentiam a te; crede mihi, facilius morerer. Quamvis dicas,
verba tua ne pro oraculis habeam, imo nihil aliud mihi sunt aut erunt,
cum certo sciam, nihil te dicere, cuius fundamentum oracula illa divina
non sint. Seduxit te, quod datum non aspexisti. Id igitur ne posthac
flat, consydera diligentius. Nunc primum intelligo, imo sentio,
quid ea res conferat. Testis autem est tristitię meę parochus ex Art,
qui superioribus mensibus apud te fuit Tiguri, interrogans de quibus
dubitarat. Interrogationes autem eę quaestiones sunt, de quibus mihi
dictum erat, uti ex illo accepi. Rogat et me diligentissime et frequentissime.
Respondeo, quod possum; quod non possum, taceo, vel
suspendo, donec ad libros veniam vel ad te possim scribere. Postremum

--276--

mum fuit, quid sentirem de eo, quod dicunt: si post confessionem
facinus aliquod in mentem venerit non confessum, redeundum esse ad
sacerdotem, et id quotiescunque ita eveniat. Dixi, nihil posse certo
me definire, videri tamen nihil opus esse, quod prius et confessa et
oblita per obsolutionem peccata forent deleta, et si in memoriam venisset
crimen oblitum, dixissem, praesertim cum forte graviora essem
confessus. Attamen si quis rediret ad sacerdotem, forsitan non peccare.
Ita dubium et me et ipsum dimisi. Ipse autem dubito pene,
hoc est, quia canonibus id adeo expressum est, de interrogationibus
in confessione. Videtur enim mihi hanc non esse veram confessionem,
cum peccata sic extorquenda sunt. Si dabitur per ocium, unum verbum
de his reddas. Insuper locus est apud Salomonem ca. XVIII
[Proverbia Salomonis 18. 18]: "Contradictiones comprimit sors etc.",
quem non admodum bene capio. Facies rem gratissimam, si expones.
Porro quae scribis de vicario et altero bufone, sic grata sunt, ut
debent; gaudeo enim, quod ea noluisti ut nescirem. Denique ne
erres amplius, ut modo, per deos te oro; non enim fieri potest, ut
Myconius saltem cogitet, quae te in eum vel paululum possint concitare,
taceo, ut scribat.
Vale semper, mi charissime Zingli. Salutat te uxor, filius,
Ioachimus, Ammanus, Clivanus (qui his diebus ad alterum
Ammanum ibit Mediolanum), et caeteri omnes.
Vale iterum.
XXVII die Februarii anno M.D.XX.
Myconius tuissimus.
Domino Huldrico Zinglio, euangelistae Tigurino, amicissimo suo.