13
Absender: Zwingli
Empfänger: Erasmus
Ort: Glarus
Datierung: 29 IV (1516)
Vorlage: Huldreich Zwinglis sämtliche Werke, vol. 7 (Leipzig: Heinsius, 1911) (Corpus Reformatorum 94), 35-36
--35--
D. Erasmo Rotterodamo philosopho et theologo maximo
Huldericus Zuingli S.
Scripturum ad te, D. Erasme, virorum optime, terret hinc eruditionis
tuę splendor ille, capaciorem sane quam sit quem cernimus
orbem postulans; invitat illinc suavissima humanitas tua, quam te videndi
causa vere mox ante ingruescente Basileam venienti exhibuisti,
non mediocri benignitatis argumento, quod infantem hominem, ignotum
litteratorem haud es dedignatus. Sed plane hoc Helvetico sanguini
(cuius ingenia subolfeci non adeo maxime tibi displicere) dedisti,
Henrico Glareano, quem familiarissime tibi coniunctum vidimus.
Mirari autem vehementer potuisti, ecquid non domi manserim, qum
nullam interim questionis quantumlibet arduae (quod tui solent mataeologi)
dissolutionem . . . ne dum petiverim. Verum ubi nos energiam
--36--
illam in te quesisse ratiocinando deprehenderis, mirari desines; hanc
enim, me Hercules, cum morum comitate vitaeque commoditate inconniventer,
minus etiam verecunde tantam suspeximus, ut te, ubi tua
legimus, loquentem audire et corpusculo hoc tuo minuto, verum minime
inconcinno, urbanissime gestientem videre videar. Nam et (verbo absit
invidia!) tu nobis amasius ille es, cui ni confabulati simus, somnum
non capimus.
Sed quorsum tandem stridulis hisce aures eruditissimas fatigo,
cum graculos humi vesci debere non nesciam? Istorsum certe, ut nos
peracti ad te itineris (quod Hispani Galliqueiam olim Romam euntes
videndi Livii causa, referente divo Hieronymo, fecerunt) scias tam
abesse, ut poeniteat, ut magnum etiam fecisse nomen existimemus,
non alia re magis gloriantes, quam Erasmum vidisse, virum de litteris
scripturaeque sacrae arcanis meritissimum; quique dei hominumque
ita charitate flagret, ut, quicquid litteris impenditur, sibi impendi putet,
pro quo item omnes bene precari oporteat, ut eum D. O. M. incolumem
servet, ut sanctae litterae a barbarie sophismatisque per eum
vindicatae in perfectiorem aetatem grandescant, ne tenellae adhuc tanto
patre orbae ingratius duriusque educentur. Ego enim, ut tandem hanc
tragoediam exeiulem, pro in universos tua isthac beneficentia, sero licet,
tibi dudum, quod Socrati Aeschines (quanquam imparem), donavi.
At non accipis hoc te donum minime dignum: adiiciam plus quam
Corinthii ab Alexandro spreti, me neque dedisse unquam, nec daturum
alii. Quod si ne sic quidem accipis, sat erit a te repulsam
passum esse; nam nihil emendatius vitam corrigit, quam talibus
displicuisse viris. Nam et velis nolis, meliorem me mihi (ut spero)
restitues. Tandem, ubi tuo iam mancipio quomodo libet usus fueris,
feliciter vale.
Ex Clarona iii Cal. Maii anno 1515.