130

<< Nr. 129 | Index | Nr. 131 >>

Absender: Hagaeus, Nicolaus

Empfänger: Zwingli

Ort: Luzern
Datierung: 2 IV 1520

Vorlage: Huldreich Zwinglis sämtliche Werke, vol. 7 (Leipzig: Heinsius, 1911) (Corpus Reformatorum 94), 294-296

--294--

S. Ea praeditus es, Zinli doctissime, humanitate, ut prorsus
etiam ab ineruditis literas summa animi alacritate suscipias. Qui enim
tuam dignitatem ineptiis meis interpellare ausim, quum nec tantillum
vel ad infimum musis initiatum sim conferendus? Attamen singularis
tua bonitas et incredibilis humanitas, publica iam totius voce
orbis praedicata ac mihi (cum Tiguri agerem) domestico congressu
degustata, tantum addit fiducię, ut nec ipse, abiectissimę pene sortis
homulus, dubitarim bonitatem tuam meis compellare nugis. Video
enim passim, audio passim eos, qui verę pietatis ac bonarum literarum
studio ducuntur, de tali homine sibi gratulari; quod quidem, quum
omnes meritissimo faciant, nullos tamen id facere ęque par est atque
Helvetios, quod habeant, qui eos caelum doceat et a bellis vanissimis
absterreat, quum hactenus nil nisi arma noverint, qui sibiipsis persuasum
habuerint, recta se ad superos volaturos, quo multos obulos
Charonti persolvi curent deosque sibi multum propitios habituros, si
Plutonis aerarium augeant, si multos homines interimant, et laudis
tamen hinc aliquid sibi adscribi volunt. Si homines interficere laudi
datur, nimirum gloriam non supremam sibi latrones venantur. Atque

--295--

utinam vertat aliquando deus primatum Helvetię animos, ut sua
consilia ad comunem pacem conferat! In hoc cognoscent, dixit
Christus, quod discipuli mei estis, si diligatis invicem [Joh. 13. 35].
Quid enim est esse Christianum quam discipulum Christi? Nutrivit
hactenus Helvetia Scipiones, nutrivit Iulios, Brutos. Vix unum
aut alterum edidit, qui vere sapiat Christum, qui doceat euangelium,
qui imbuat tenellos puerorum animos, non spinosis istis ac rixosis, sed
veris ac sanis literis, donec numinum providentia Zinlius Helvetię
orator datus est et Myconius rudis pueritię formator. Nunc probitas,
honestas, iusticia, imo euangelium, quod diu sub tenebris latuit, reflorescit,
renascuntur bonę literę. Quid iucundius, quid dulcius, quid
salutarius euangelio, quid denique sanctius? Nihil nisi Christum
spirat, in quo pię mentes ipsum Christum veluti loquentem venerantur,
hominesque multo alienos ab his mundi dotibus efficit aliosque
reddit, quam antea fuerint. Quod autem nos tam minus christiane
vixerimus, nihil mirum. Neminem habuimus, qui verum Christianissimum
Paulum doceret, imo qui vel tantillum religionis Christianae
redoleret. Ideo fit, ut nulli rei plus studemus [!] atque bellis, pecunię,
omnem fraternam charitatem dissipanti, ambitioni, ob quam mille se
obiiciunt incommodis. Putant enim rempublicam optime administrari,
si quisque suis bene consulit rebus. O Helvetiam longe foeliciorem,
si tandem liceat te a bellis conquiescere! O diu iam inclytam Helvetiam
armis, si tandem illustriorem te probitate ac virtutibus redderes
illasque nugas, quibus inter se certant ethnici, seponeres! Ita enim
convenit bello cum euangelio, ut agnis cum lupis, quanquam sint, qui
nescio quo praetextu, quibus titulis bellari volunt. O Helvetiam
multis partibus fortunatiorem, quę tantos alis homines, Zinlium videlicet,
Glareanum, Myconium, et foecundiora quę adhuc parturis
ingenia. Nulla sub Phoebo regio tibi conferenda, si tantum tibi a
bellis temperares ac sacris euangelii monitis tete submitteres. Brevi
confore spero bellorum componi undas, religionem plebis Christianae
iam olim multis collapsam modis et indies magis ac magis collabentem
resarciri et restitui, bonasque litteras renasci, quas nunc apud Lucernates
profitetur unicus Osualdus Myconius, vir ut doctissimus ita
et integerrimus, quę duo sic in ipso paria sunt, ut nescias, utro seipsum
superet; homo adeo tui studiosus, ut, si quem amas, qui te
amat, certe sit maxime tibi amandus. Te sibi (vera loquor) nihil
charius, eoque erga te amore affectus est, ut ne vel Alcibiadi cederet,
qui supra modum Socratem amasse fertur. Sed hęc quid tibi commemoro,
quum eum intus et extra cognoris? At ego gratias non solum

--296--

amplissimas, immortales, aut quicquid tale vulgus refert, habeo, sed
quas Christus tuis in me meritis tribuet, quum beneficia tua in me
collata non sinunt me tui immemorem. Mores ab aliquo didicisse
magnum erat. Atqui ego longe maiora a te habeo et a Myconio,
praecipuum illud, quod me Christum sapere, imitari, suspicere docuistis
- quid, queso, homuntioni mihi vel utilius vel dignius contingere
potuit? - id quoque, quod literas Grecas primoribus labris degustavi.
Atque utinam apud te manendi facultas sese mihi praeberet! tantum
illectus sum ad Gręcas literas hoc tuo Luciano. Breviter: acriter
hic et bonis et sacris insurgimus literis. Ob id dii invocandi, ut religioni
Christianę instaurandę ac propagandę quam diutissime Zinlium
et Myconium servent incolumes. Valeat unicum Helvetię decus
Zinlius, cui me, quantus quantus sum, dico consecroque.
Vale.
Lucernę anno virginei partus 1520. quarto Nonas Aprileis.
Salvum meo nomine dicito dominum Georium.
Tuus ab animo
Nicolaus Hagęus, Salodorus.
Doctissimo ac pręstantissimo domino Hulderico Zinlio,
ecclesię Tigurinę euangelistę, pręceptori suo ac amico incomparabili.