177

<< Nr. 176 | Index | Nr. 178 >>

Absender: Wirz, Burkhardt

Empfänger: Zwingli

Ort: Basel
Datierung: 8 IV 1521

Vorlage: Huldreich Zwinglis sämtliche Werke, vol. 7 (Leipzig: Heinsius, 1911) (Corpus Reformatorum 94), 447-449

--447--

Burchardus Wircius Uolricho Zuinglio S. D.
Eloquens omnino mihi viderer et plane aliquis, si te vi quadam
persuasoria adegero, Uolriche, ut credas, meas fuisse meoque excogitatas
ingenio literas, quas per aliquot iam menses meo nomine scriptas
accepisti. Miror itaque, quid Iacobum, praeceptorem meum, per
literas quęsieris, quisnam nomine meo admodum sępe ad te scribat,
quasi vero ego, interim dum Basileę vel sola studii causa sum, non
tantum in literis profecerim, ut vel epistolium quantumvis leve, quantumvis
exiguum, quantumvis denique humile scribere queam. Mihi
crederes velim, Uolriche, me mihi meisque parentibus inutilem filium
futurum, si hactenus non profecissem tantundem, ut etiam sine cortice,
quod aiunt, nare queam, si sic vel casu contingat vel necessitas exigat.
Quid enim aliud facerem Basileę, quam ut studio, propter quod
potissimum hic sum, bonis literis naviter ac pro viribus incumberem?
Quid putas dicturos parentes meos, quos tu me melius et intus (quod
aiunt) et in cute nosti, si his rem familiarem aut certe pecuniariam,
ingenti cum labore partam, tum etiam tenaci quadam parsimonia conservatam,
sine emolumento prodegero profuderoque? An pacienter
laturos arbitraris? Quid etiam dicturos putas, si olim, cum Turegium
rediero, me interea temporis nihil profecisse intelligant? Nonne se
laterem lavisse, me vero oleum et operam perdidisse proverbio conquerentur?

--448--

Nec video, qua me ratione, saltem versimili, coram his
purgavero, si quid huiusmodi obiecerint, quando ocium meum literarium
tam liberaliter foveant, tam benigne sumptum administrent, ut si non
ob aliud, tamen vel ob hoc unum peccatorum meorum timerem, si
non noctibus atque diebus pro mea virili ac ingenioli mei capacitate
literis insudarem. Soleo sępenumero mecum ipse cogitare, quid cogitent
parentes mei amantissimi, quorum crumena non secus vincta est
atque cupidinum, quoties pro me aut mihi pecunia eroganda est. Sic
praeterea mecum cogito: esse plane (iuxta proverbium) pondus inutile
terrae, si nihil proficeres, si parentes spe bona iampridem de te concepta
fraudares. Cum itaque sic, quam possum, altissime in me descendo,
ad studia literarum sic redaccendor, ut prae literarum amore
ferveat ac flagret, quicquid librorum intueor, adeo ut omnibus quotquot
hic sunt studentibus, cum in literis politioribus tum in linguis
tribus me brevi equis (quod aiunt) albis praecursurum confidam. Age
igitur, mi Zuingli, literas, quas Burchardi nomine scriptas accepisti,
etiam Burchardi manibus, calamo et ingenio scriptas credito. Vehementer
enim puderet, literas vel ad te vel ad alium quemvis dare ullas
meum nomen prae se ferentes, ingenio vero alterius excogitatas. Quid
enim hoc aliud esset, quam viro integro literis imponere adulterinis?
Nec velim e stili elegantia me veluti leonem ex unguibus aestimes,
quo minus meas meoque ingenio confictas existumes; nam preterquam
quod πολλάκι τοι καὶ μωρὸς ἀνὴρ κατακαίριον εἶπε, ut Aeschylus inquit,
etiam hoc unum mihi hactenus studio est ac fuit semper, dum
literis operam dedi, ut elegantia quaeque, si non consequar, saltem
pro viribus imiter. Sed non dubito, quin tecum ipse clanculum sic
mussaturus sis: Burchardus non persuadebit, ne si persuaserit quidem,
se tales, tam elegantes scribere posse epistolas, cum nuces (ut
dicitur) nondum reliquerit, et ut aetate puer adhuc, sic in literis
etiamnum alphabetarius est. Quem si Turegii natum non scirem, e
Creta ad nos traiecisse sancte iurarem. Nunc cum Tigurinum eum
natum esse constet, quid faciam? Dicam ne hominem eum esse mendacem,
qui mihi iam aliquoties non literis, sed literarum inscriptionibus

--449--

bus imposuerit? Non faciam, ne si fecero quidem, nec fidem habebo
homini, ne si habuero quidem: adeo magna mihi cum illius parentibus,
illis vero rursum mecum non minor familiaritas intercedit. Age, mi
Zuingli, rursum ne mihi huius epistolae exordium repetendum est,
cum dixi eloquentem me mihi omnino videri, si tibi persuasero, meas
nec cuiusquam alterius fuisse literas, quas nomine meo inscriptas superioribus
aliquot mensibus accepisti? Quid adhuc dubitas? Si mihi fidem
non habiturus es, saltem illis habeas rogo, qui scribentem me circumsteterunt,
quorum unus omnium fide dignissimus fuit Iacobus Nepos,
preceptor meus, animo mihi charissiimus. Quod si hic tibi fidem
facturus non est, non video, quem tibi fide digniorem in testem produxero,
nisi si Conrado Corvino aut Zeppio et caeteris quibusdam
condiscipulis ac contubernalibus nostris maiorem fidem habiturus
es, quam vel mihi, vel praeceptori meo Iacobo habeas. Si nihil aliud
fidem facit, ut meas credas fuisse literas, fidem faciat queso vel sola
puerilis ista stili mei φράσις; ex qua cuivis vel mediocriter docto,
nedum tibi viro doctissimo, perspicuum esse potest, quis sim quisque
fuerim, qui toties iam ad te scripserim. Nonne puerilia cuncta?
Nonne pueriles tibi videntur epistolae partes? Et quis tandem ego
tibi videor, qui haec scribo? Nonne puer, puer mehercle, puer cum
sim? Iam igitur persuasum tibi opinor, vir piissime idemque humanissime
meas fuisse literas nec cuiusquam alterius, non quod ego persuaserim,
sed quod rationes adduxerim, quibus, velis nolis, credas
oportet, cum firmiores sint, quam quibus temere contradici queat,
veriores etiam, quam quibus credi non debeat.
Vale.
Prodiit iampridem epistola quaedam de magistris nostris Lovaniensibus,
incerto autore tuo nomini adscripta, quam tibi dono
misissem, si nondum istuc perlatam putassem.
Iterum vale.
Basileę postridie quasimodo anno domini millesimo quingentesimo
vigesimo primo.
An den erwirdigen, hochgelertten herrn meyster Uolrich Zwinglin,
lüttpriester Zürich.