241

<< Nr. 240 | Index | Nr. 242 >> 

Absender: Macrinus, Melchior

Empfänger: Zwingli

Ort: Solothurn
Datierung: 15 X 1522

Vorlage: Huldreich Zwinglis sämtliche Werke, vol. 7 (Leipzig: Heinsius, 1911) (Corpus Reformatorum 94), 593-596

--593--

S. D. Nugas, quas paulo ante ad te dedimus, praeterquam meruerant,
humaniter excepisse te docto hoc mihique gratissimo "Archetelis"
tui munere contestatus es, pro quo utinam, ut meritus es, olim
tibi gratiam referre liceret. Hunc simulatque legissem, dici non potest,
quam gavisus sim, cum propter commune reipublicae Christianae in
te situm praesidium, tum etiam ob privatam in te mihi spem repositam,
quam tua mihi humanitas, imo plane Christianus, quem scripta
tua redolent, animus persuasit. Cuius cum egregia monumenta prius
dederis, nunc plenum testimonium illius in defendenda veritate protulisti,
in quo certandi genere tantum vales, ut nesciam, an quisquam
magis. Sed ut tuae laudis minime dignus buccinator esse possum, sic
auxilii ac opis tuae, sicubi opus habuero, improbus flagitator ero; quod
nunc primum hac mea impudentia auspicabor, in qua ad te tanquam
πρὸς Λοξίαν, ὃς θεσπιῳδεῖ τρίποδος ἒκ χρυσηλάτου confugio. Ob hanc
enim nonnulli me, ut qui Ephesiae templum incenderim, insignem reddere
conantur. Καὶ ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα. Porro, ut ad rem ipsam
veniam, forte fortuna nuper evenit, ut in quodam convivio sacrificibus
non paucis in Frowenbrun, monasterio inquam vestalium, sesquimiliario
a Salodoro sito, coniungerer. Hi cum invalescente Baccho
disputationes, imo verius iurgia, contra novas doctrinas, ut vocant,
proferrent, quam quidem cantilenam mihi occini ilico subodorabam,
quapropter mihi silentium indixi. Inter hos autem decanus quidam

--594--

magnus ex Burdolf, tibi, ut arbitror, non ignotus, simul accumbebat,
qui me propter utriusque linguae studium, quod admodum tenue in me
est, prius non semel absentem, ac nunc etiam praesentem, acerbe
mordebat. Ad quod cum hactenus semper connivissem, atque tunc
etiam idem facere decrevissem, transmittens ac contemnens quaevis
eius convitia. Quod cum hominem non parum male haberet, quippe
passim occasionem captans calumniandi ac certandi mecum, quam
tamen illi per silentium et alterius mensae consessum amputaveram,
quo facilius colloquium illius effugerem. Sed id minime ex spe evenit,
verum, ut dici solet, incidi in Scyllam cupiens vitare Charybdim.
Nam cum rursus recta studia sincerumque ac renascentem Christianismum
impudentissimis verbis laceraret atque inter caetera magna
confidentia assereret, verba testamenti, quae Christus in ultima coena
discipulis dixisset, nemini praeterquam sacerdotibus illis nostrorum
temporum, oleatis scilicet et rasis nomine apostolorum, esse dicta.
Quod cum illi in os aperte retundere nollem, in proximi assessoris
aurem sententiam meam insusurravi, sedulo asseverans, omnibus pure
Christianis, spiritu sancto unctis, haec a Christo dicta, quippe cum
sacrificium hic nullum esset, quod pro vivis et mortuis, ut illi opinantur,
offerreretur [!], sed mera promissio ac testamentum, quod ex aequo
ad omnes Christianos pertineret. Quod simulatque decanus ille noster
audisset, magno hiatu unum impossibile, quod ad meam sententiam
sequeretur, infert: videlicet omnes Christianos hac ratione sacerdotes
per me dici; quod haereticum esset, et, si crederem, me simul esse
haereticum. Ob quod cum nonnihil moverer, eadem illius verba repetens
in os aperte regerebam, inquiens, ipsum, si secus sentiret, quam
omnes Christianos esse sacerdotes, dicere haeretica et esse haereticum,
et pro hac sententia mea confirmanda testimonium illud 1. Petr. 2.
[1. Petri 2. 9] adducebam: Vos autem genus electum, regale sacerdotium,
gens sancta, populus, qui in lucrum accessit etc. Quod ille
Sardonico risu et convitiis lepidissimis exagitans, inquit: Estote ergo
vos Graeculi ac Donatistae regale sacerdotium! quasi diceret: Ut estis
reges mendici, sic et sacerdotes absque praebendis et beneficiis. Atque

--595--

inter haec, omnibus uno ore in me convitia iacientibus, ut qui propositionem
tenerem haereticam et ordini sacerdotali contumeliosam,
tum quod decanum illum, tantum virum, singulari numero, quod illi
tuizare vocant, compellerem, allegantes mihi illud decalogi praeceptum:
Honora parentes [2. Mos. 20. 12]! Sicque tumultu valido, tantum non in
verbera prorumpente, contra me exorto consurreximus, nec deinde quicquam
actum. Sedenim quoniam totum hoc lepidissimum capitulum
Burdolfense mea haeretica sententia laeserim ac caput etiam ipsum
petiverim, consilium inierunt, quomodo tam inexpiabilem laesę maiestatis
calumniam in me ulciscerentur; itaque congregato nuper conciliabulo
suo decreverunt, imo compulerunt decanum suum, ut mihi ob
haec tam horribilia et haeretica dicta diem dicat ac de iisdem disputando
convincat; quod se facturum recepit. Quare, ne inermis prorsus
congrediar, in hunc usum, scilicet sacrificii et novi testamenti sacerdotii,
nonnihil testimoniorum ex scriptura, ut potui, corrasi. Sed cum
in hac palaestra non usque adeo sim exercitus, te per Christianam
charitatem compello, ut hac in re te mihi Appollinem [!] consiliis,
Vulcanum fabricandis armis praestes, aut, si ita res tulerit, vocatus per
senatum nostrum ipse ad nos venire non graveris. Nam senatus noster
pollicitus est, se mihi non defuturum et, si ipse rem inter nos componere
nequeat, te tuique similes, qui negotium sane intelligant, iudices
constituturum. Haec sunt, quae te latere nolui, sperans, imo
certo sciens, te mihi hac in re non defore. Itaque cum mihi de
sacrificio et sacerdotio novi testamenti certandum cum illo sit, enixe
rogo, ut mihi per literas ilico sententiam tuam in hac parte manifestes,
quo paratior sim ad respondendum. Quae Martinus Lutherus
super his adducit, diligenter ad fontes contuli, unde et prolaturus
sum, ne autoris nomen invidiam mihi apud iudices pariat. Quo autem
pacto rem aliquanto modestius quam ille tractem, insuper, qua serie
proponam, per te erudiri velim. Item cum ille solum ex fontibus
utriusque testamenti sua stabiliat, a te etiam discere cupio, quid
Hieronymus, Augustinus, Ambrosius, Hilarius, Cyprianus
caeterique eiusdem farinae scriptores de sacrificio illo, quod hodie
creditur, altaris, et sacerdotio hoc regali, cuius Petrus et Ioannes
in Apocalypsi [cf. Apoc. 1. 6] meminerunt, sentiant. Tu ergo, cum haec
in promptu habeas, ordine, rogo, omnia nobis per literas recenseas.
Nam ita te affectum esse veritati, quae est Christi, certo scio, ut
pro hac nihil non laboris ac taedii devorare et exhaurire cupias, pro
quo olim immarcessibilem [cf. 1. Petri 1. 4] gloriae coronam a deo
optimo maximo accipies, qui utinam te nobis euangelicae veritatis tam

--596--

strenuum propugnatorem quam diutissime incolumem servet. Amen.
Hominem indies expecto; quare celerius responde.
Vale.
Salutem dic nomine meo Valentino Schudo et Conrado
Grebelio, quem audio singularem euangelii patronum factum, quod,
mehercle, non mediocriter gaudeo, ut etiam iuvenes, qui ingenio et
eruditione praestant, ad ea se studia converterint, ubi sibi ac toti
mundo vere prodesse possunt. Item caeteros omnes pure Christianos
saluta, quorum apud vos longe plures, tuo beneficio, quam uspiam
alibi in Helvetia esse scio.
Rursus vale.
Ex Salodoro XV. die Octobris M.D.XXII. Αὐτοσχεδίως.
Vannius et Grotzius salutem tibi suo nomine ascribi iusserunt.
Hoc ipso, rogo, nuntio rescribe, quem ob id potissimum, ut
referret a te responsum, conduxi.
Melchior Macrinus tuus.
Velim mihi super hoc Matthaei 16. [Matth. 16. 18]: "Tu es
Petrus et super hanc petram aedificabo ecclesiam meam", copiose
etiam scriberes, quia et super hoc nobis contentio est. Non quod
existimem hoc te in "Archetele" non abunde explicasse, sed quod
ea, quae sequuntur, quandoquidem ad institutum non pertinebant, non
tractaveris, scilicet: "Et dabo tibi claves regni coelorum [Matth.
16. 19]". Et: "quicquid alligaveris in terra, erit alligatum in coelis, et
quicquid solveris in terra, erit solutum in coelis [Matth. 16. 19]".
Domino Huldricho Zuinglio, viro doctrina ac pietate nulli secundo,
apud tigurum Christi praeconi, amico summo. - Gon Zürich.